Είναι αρκετός καιρός που θέλω να σας στείλω αλλά διστάζω. Το σκέφτηκα πολλές φορές, ίσως με κρατούσε πίσω το ότι παρατηρώ πως σας στέλνουν πολύ συχνά μαθητές σας και δεν ξέρω αν μιλάτε μόνο με άτομα που γνωρίζετε. Επίσης διερωτούμαι αν θα πρέπει να γράψω στην κυπριακή διάλεκτο την οποία και δεν ξέρω βέβαια. Αλλά νιώθω ότι θέλω να σας μιλήσω. Μπορώ;
Γειά σου! Και φυσικά μπορείς, χωρίς να χρειάζεται η κυπριακή βεβαίως.
Ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα. Το ’χω προσδιορίσει κ αναγνωρίσει επίσης.
Τον σκέφτομαι συνέχεια. Χωρίσαμε, έχουν περάσει 8 μήνες. Δεν μιλάμε δεν έχουμε επικοινωνία, ούτε στα social έχουμε επαφή. Αλλά είναι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου, συνέχεια με απασχολεί τι κάνει και πού είναι. Συνέχεια φέρνω στη σκέψη μου το πώς περνάγαμε μαζί, το πώς ήμασταν μαζί. Δεν ξέρω αν είναι εμμονή όλο αυτό. Προσκόλληση. Εθισμός. Δεν ξέρω. Αλλά ξυπνώ κ τον σκέφτομαι, κοιμάμαι κ πάλι εκεί. Το πρόσωπό του, η μορφή του, η φωνή του, τα πάντα. Δεν είναι ότι τον παρακολουθώ ή ότι τη στήνω κάτω απ’ το σπίτι του, καμία σχέση. Μη τρελαθούμε κιόλας. Ούτε θα ρωτήσω κοινούς γνωστούς τι κάνει κλπ. Αλλά έχει εμποτίσει κάθε κύτταρο του μυαλού μου.
Δεν ξέρω και τι περιμένω να μου πείτε δηλαδή, απλά γράφω γιατί ίσως έχω ανάγκη να μιλήσω σ έναν άγνωστο άνθρωπο, σε κάποιον που δεν τον ξέρω και αισθάνομαι αυτή την απόσταση που συνάμα είναι και ασφάλεια.
Πολλές φορές το να μιλήσουμε σε κάποιον που δεν γνωρίζουμε ή δεν είναι δικός μας άνθρωπος, είναι μια επιλογή που μας απελευθερώνει. Ξέρεις γιατί; Επειδή νιώθουμε ότι δεν θα μας κρίνει. Κι αυτή, η πιο ουδέτερη προσέγγιση, ανακουφίζει. Δεν μου είπες λεπτομέρειες, δεν έχω την πλήρη εικόνα ή έστω περισσότερες πληροφορίες για το τι έγινε, ούτως ώστε να καταλάβω (ή να συμπεράνω) από πού προέρχεται το τι γίνεται τώρα.
Ήταν μια όμορφη σχέση. Ωραία περνάγαμε, ήσυχα. Δεν είχαμε εντάσεις, δεν είχαμε καυγάδες και οι διαφωνίες μας λύνονταν πολύ γρήγορα. Ξέρετε συνήθως τα ζευγάρια της ηλικίας μας (26χρν) έχουν διάφορα σκαμπανεβάσματα. Είναι μία έτσι μια αλλιώς. Εμείς όχι. Πηγαίναμε για καφέ, βγαίναμε, μιλάγαμε για όλα όσα μας απασχολούσαν. Είχαμε πάει και μερικές μέρες στα Γιάννενα και ξεκουραστήκαμε, ήρθαμε ακόμα πιο κοντά. Γενικά ένιωθα ότι είχαμε μια επικοινωνία και ότι με καταλάβαινε και τον καταλάβαινα. Ξέρετε ακόμα κι ο τρόπος που χωρίσαμε ήταν πολύ πολιτισμένος, ώριμος.
Παρουσιάζεις μια ζηλευτή εικόνα για τη σχέση που είχατε, εκφράζεται μια ωριμότητα στο δέσιμό σας. Γιατί χωρίσατε;
Επειδή γνώρισε μια άλλη κοπέλα. Είναι πολύ φιλαλήθης. Πάντα ήταν ειλικρινής μαζί μου και όχι μόνο, σε όλες του τις σχέσεις (φιλικές, συναδελφικές) θέλει να είναι ειλικρινής. Πόσο μάλλον μαζί μου. Με αγαπούσε. Δηλαδή με αγαπά, δεν είναι θέμα. Αλλά τσιμπήθηκε με μια άλλη κοπέλα. Του τράβηξε το ενδιαφέρον. Έκρινε ότι ήθελε να τη γνωρίσει και πριν κάνει ο,τιδηποτε άλλο μαζί της, χωρίσαμε.
Δηλαδή σε χώρισε και μετά άρχισε την επικοινωνία με την καινούργια κοπέλα. Αυτό είναι σημαντικό, δεν ειναι;
Ναι, φυσικά. Σας λέω είναι πολύ φιλαλήθης δεν του αρέσει να λέει ψέματα, ούτε να κρύβεται.
Αλλά όπως και να ’ναι ένας χωρισμός, πάντα κοστίζει.
Πολύ. Δεν είναι ότι δεν συνειδητοποιώ την κατάσταση. Κατανοώ απόλυτα τι έγινε και τι γίνεται και δεν ζητώ κάτι. Άλλαξαν τα συναισθήματα του, εντάξει, τι να κάνουμε; Το πρόβλημα μου είναι ότι διαρκώς τον έχω στον μυαλό μου. Συνέχεια, συνέχεια. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς να τον έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω τι να κάνω να ξεκολλήσει η σκέψη. Τι να κάνω να μην έχω όλη την ώρα την εικόνα του στο κεφάλι μου.
Κοίτα, είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι πράγματα που έχετε περάσει μαζί ή ακόμα και να τον έχεις έγνοια. Ήσασταν ζευγάρι κι ακόμα και σαν συνήθεια να το πάρεις, είναι λογικό να μην έχει σβήσει ακόμα. Το ανησυχητικό για μένα είναι να μην γίνει εμμονική η όλη κατάσταση, δηλαδή να μην σε καταπιεί όλο αυτό. Μου γράφεις ότι δεν πέφτεις στην παγίδα του ” τον παρακολουθώ” πχ δεν προσπαθείς να μάθεις νέα του, δεν θα ψαρέψεις κοινούς γνωστούς για το τι κάνει κλπ. Αυτό είναι πολύ καλό και -θεωρώ- ότι δείχνει μια υγιή στάση απέναντι στον χωρισμό.
Ναι. Παραδέχομαι ότι αρχικά είχα την περιέργεια και ήθελα να μαθαίνω τι κάνει. Αλλά μετά από δύο τρεις βδομάδες σταμάτησα και να ρωτώ και να μαθαίνω. Έκανε μια επιλογή που δεν είμαι εγώ. Συνέχισε τη ζωή του με μια άλλη κοπέλα. Οκ, το αποδέχτηκα. Θα ’θελα τη γνώμη σας για το πώς μπορώ να μην τον σκέφτομαι. Εκεί εστιάζω.
Θεωρώ ότι το μυαλό, εάν απορροφηθεί σε κάποια δραστηριότητα, δεν θα βρει τον χρόνο και τον χώρο να τον σκεφτεί.
Προτείνετε εργασιοθεραπεία;
Είναι μια λύση για αρχή, έτσι δεν είναι; Γίνεσαι παραγωγική και ταυτόχρονα δεν έχεις χρόνο για τη σκέψη του. Κάποια νέα ενασχόληση επίσης, δηλαδή αρχίζεις ένα νέο χόμπι; Ή ακόμα και η επιστροφή σε παλιές ασχολίες δηλαδή αν έκανες κάποιο χόμπι και το άφησες, ίσως να επέστρεφες ξανά;
Είναι μάλλον μια καλή ιδέα. Θα μπορούσα να το δοκιμάσω. Ξέρετε, μ’ ενοχλεί που η σκέψη αυτού του ατόμου με κατακλύζει. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει. Αφού έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε και το κατάλαβα.
Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το αποδέχτηκες κιόλας… Δεν είμαι ειδική, κουβέντα κάνουμε αλλά συχνά, ενώ η λογική λέει “καταλαβαίνω”, η καρδιά δεν ακολουθεί, κάπου κλωτσάει, κάπου ονειρεύεται, κάπου πονάει. Και είναι και φυσιολογικό, έτσι; Άρα δοκίμασε κάποιες δραστηριότητες που θα σε κρατήσουν απασχολημένη. Η δουλειά, οι βόλτες με φίλους, ένα χόμπι, μια νέα συνήθεια θα βοηθήσει να εξομαλυνθεί κάπως όλο αυτό και σιγά σιγά θα ξεθωριάσουν οι σκέψεις που τον αφορούν. Μπορείς να διατηρείς ένα σημειωματάριο τύπου ατζέντα όπου θα γράφεις τι θα κάνεις κάθε μέρα κι έτσι το μυαλό θα επικεντρωθεί σε όσα “του επιβάλεις”.
Κατάλαβα τι λέτε. Θα προσπαθήσω να το εφαρμόσω. Μάλλον χρειαζόμουν κάποιον να με βοηθήσει να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ πάντως.
Δοκίμασε και ξαναμιλάμε..! Εύχομαι να βρεις γρήγορα την ηρεμία σου. Η ζωή προχωρά και είναι κρίμα να χάνεις στιγμές, επειδή το μυαλό είναι προσκολλημένο σε μια κατάσταση που τελείωσε. Πάρε τον χρόνο που χρειάζεσαι και συνέχισε.
Η ΣΞΜΞ
Προσθέστε σχόλιο