Η τεχνική του ξεματιάσματος περνά από γυναίκα σε άντρα και το ανάποδο, σαν κληρονομιά φυλοσύνδετη (έτσι το λένε στους επιστημονικούς κύκλους ‒όχι το ξεμάτιασμα, φυσικά) κι όταν ο μικρός, ανέλαβε σημαντικά χρέη, ευθύνη σοβαρή, τουτέστιν να συγκεντρωθεί και να μάθει την ευχή του ξεματιάσματος από την ξενόφερτη φίλη της αδερφής του ‒ετών είκοσι τότε, και όμορφη και πετυχημένη στις σπουδές της και τσαχπίνα και λίγο μάγισσα, εξ’ ου και το ξεμάτιασμα‒ η σοβαρότητα του καθήκοντος τον βάραινε επικίνδυνα κι έτσι, μετά την πρώτη φορά που η κοπέλα τού ψιθύρισε την ευχή, ο μικρός την επανέλαβε τρεις φορές για να τη μάθει σωστά και αλάνθαστα, αφού δεν επιτρεπόταν σ’ εκείνην να την ξεστομίσει πάνω από τρεις φορές ‒το μυστήριο του αριθμού τρία θα το αναλύσουμε κάποια άλλη μοναχική φορά‒ κι αφού η ευχή περιελάβανε τα ονόματα τριών αγίων ‒να το πάλι το τρία‒ ο μικρός, έπρεπε γρήγορα να σκεφτεί και διάλεξε τρεις αγίους ‒όχι τυχαία, αφού ο ένας έχει τ’ όνομά του κι άλλοι δύο ήταν τότε στη μόδα‒ φυτεύοντας τα ονόματα των αγίων αυτών στην ευχή του ξεματιάσματος όσες φορές την επανέλαβε στη νεαρή κοπέλα και κυρίως μετά, που έπρεπε να μεταφέρει την ευχή στις αδερφές του που εν αγωνιωδώς, περίμεναν το “χρίσμα” στην κοινωνία των ξεμματιάστρων και ‒ω, αλήθεια!‒ έμαθαν το αρχαιοελληνικό χριστιανικό μάντρα ‒αυτό θα πει πολυ πολιτισμικότις‒ ακριβώς όπως ο εννιάχρονος τους το μετέφερε, διατηρώντας τους ίδιους αγίους, τον ίδιο τόνο φωνής, τον ίδιο ρυθμό, λες και για να πιάσει η ευχή, έπρεπε να μην παρεκκλίνει στο ελάχιστο από την έμπνευση του μικρού, αλλά να παραμείνει άθικτο από το καλοκαίρι του ʹ99, σαν γερός, αόρατος ιστός που θα δένει τ’ αδέρφια μεταξύ τους, λίγο πριν το χασμουρητό του ξεματιάσματος και πριν το πατροπαράδοτο: πτου, πτου, πτου.
Προσθέστε σχόλιο