«Ένας καλλιτέχνης του ρέοντος κόσμου», του Καζούο Ισιγκούρο

Αφηγητής είναι ο διάσημος καλλιτέχνης ζωγράφος Μασούτζι Όνο. Πλέον είναι σε σύνταξη και ζει ήρεμα στο σπίτι του φροντίζοντας τα φυτά του. Χαίρεται τις επισκέψεις από τις δύο κόρες του και τον εγγονό του ενώ τα απογεύματα συναντιέται με παλιούς συνεργάτες για ένα ποτό και πολλή κουβέντα.

Ενώ όλα φαίνονται γαλήνια και όμορφα, οι αναμνήσεις από το παρελθόν έρχονται συχνά να ταράξουν το παρόν και να θέσουν καίρια και δύσκολα ερωτήματα στο διάσημο ζωγράφο. Όλες οι σκιές έχουν να κάνουν με τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την εμπλοκή της Ιαπωνίας σε αυτόν. Τι ρόλο έπαιξε ο ίδιος ο καλλιτέχνης; Τι έκανε που θα μπορούσε να αποφύγει και τι επέλεξε να μην πράξει, ενώ θα έπρεπε;

Τα έργα του είχαν χρησιμοποιηθεί σε μία προπαγάνδα για την πολιτική της χώρας. Άνθρωποι που ενεπλάκησαν στον πόλεμο κατηγορούν τον ζωγράφο για δειλία και η νέα γενιά θεωρεί ότι έπρεπε να ʹχε πράξει αλλιώς. Μέσα σ’ όλη αυτή την αναστάτωση ο Μασούτζι Όνο θα πρέπει να αποδεχθεί τις πράξεις του, να κατανοήσει πώς σκεφτόταν τότε και να απολογηθεί για να μπορέσει να αποκαταστήσει το όνομα της οικογένειάς του. Ο ίδιος είχε ξεκινήσει με καλό σκοπό και υπηρέτησε με αφοσίωση όμως οι εξελίξεις τον απογοήτευσαν και τον έβαλαν στη θέση του κατηγορουμένου.

[…] Μπορεί να συνομιλούσα με κάποιον και οι άλλοι μεταξύ τους, αλλά μόλις ένας από αυτούς μου έκανε μια ενδιαφέρουσα ερώτηση, όλοι σταματούσαν τη συζήτηση και βρισκόμουν αντιμέτωπος με έναν κύκλο προσώπων που περίμεναν την απάντησή μου. […]

Ο αναγνώστης καλείται να νιώσει τον ζωγράφο και να συμπάσχει ίσως μαζί του. Ο ίδιος δεν είναι ξεκάθαρος στο τι θυμάται και στο τι όχι, ακόμα κι αν θυμάται σωστά τα όσα υποστηρίζει. Έτσι δημιουργείται ένα θολό τοπίο για τη δράση του Όνο, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ιδεαλιστή κι αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει οποιοδήποτε συμπέρασμα μέσα από λεπτομέρειες και κρυφά νοήματα που δεν δίνονται ξεκάθαρα.

[…] Όχι, δεν ήταν κακός άνθρωπος. Απλώς ήταν κάποιος που εργάστηκε σκληρά για κάτι που θεωρούσε σωστό. Αλλά βλέπεις, Ισίρο, όταν τελείωσε ο πόλεμος, τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Τα τραγούδια του κυρίου Ναγκούσι είχαν γίνει διάσημα όχι μόνο σ’ αυτή την πόλη αλλά σε ολόκληρη την Ιαπωνία. […] Και άνθρωποι σαν τον θείο σου τον Κένζι τα τραγουδούσαν όταν παρήλαυναν πριν από τη μάχη. Αλλά μετά τον πόλεμο ο κύριος Ναγκούσι πίστεψε πως τα τραγούδια ήταν -ας πούμε- λάθος. […]

Ένα μυθιστόρημα για ήρωες και δειλούς αλλά κυρίως για ανθρώπους, χωρίς επικριτική διάθεση παραμόνο με παράθεση γεγονότων και συναισθημάτων.

@MariannaFlorou 2022 All rights reserved

Προσθέστε σχόλιο

Your email address will not be published. Required fields are marked *