Η στήλη «Μικρά και Μεγάλα Παράθυρα στον Κόσμο» έχει τη χαρά, την εβδομάδα αυτή, να παρουσιάσει το μυθιστόρημα της Μαριάννας Φλώρου το οποίο φέρει τον χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο τίτλο «Μέτ-Α». Η ίδια η συγγραφέας μάς λέει εν είδει σύντομου προλογίσματος: «Μέτ-Α… Μετάνοια ή μετενσάρκωση. Όπως θα ’λεγες… Όπως είπαν κάποτε… Μεταμέλεια ή μετέωρο. Όπως λέγανε… Μεταμφίεση ή μετάλλαξη. Ή όπως θα πω… Μετερίζι». Η συγγραφέας, λοιπόν, κατόπιν προσωπικής ομολογίας, φλερτάρει καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου με τις πιο πάνω έννοιες, για να καταλήξει στο επιμύθιο πως ό,τι ζούμε τελικά περιστρέφεται και απολήγει στο προσωπικό μετερίζι του καθενός ξεχωριστά.
Μέσα από την ιστορία της Σοφίας Καριμπέλλο ‒μίας εκκεντρικής καθηγήτριας πανεπιστημίου που οδηγεί μηχανή και ξενυχτά καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ‒ εξελίσσεται μία υπόθεση φόνου και αρχαιοκαπηλίας που καλεί την πρωταγωνίστρια να αναλάβει δράση και να την εξιχνιάσει. Μαζί της, ο πολύτιμος φίλος της, Ηλίας και η αγαθή αλλά και πονηρή βοηθός της, Μελίνα, τη συντροφεύουν σ’ αυτό το ταξίδι στη Μεσόγειο για να τα βάλουν με τη ρωσική μαφία, τη διαφθορά της αστυνομίας και να λύσουν το μυστήριο που καλύπτει την υπόθεση. Μέσα σ’ όλα, μια παλιά ερωτική σχέση βρίσκει την ευκαιρία να ξαναζωντανέψει στο μυαλό της Σοφίας, στοιχειώνοντας τις σκέψεις της και κατακλύζοντάς την με αναμνήσεις. Αρχαία κειμήλια, απαγωγές, φοιτητικά ταξίδια και συνέδρια, μυστηριώδεις έρωτες, γκάφες και κυνικό χιούμορ είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό του βιβλίου.
[…]
Η Μαριάννα Φλώρου στο δεύτερο βιβλίο της κατορθώνει με έξυπνη, κινηματογραφική γραφή να ξεδιπλώσει τους ήρωές του και να τους χρωματίσει με συνέπεια και ακρίβεια στον αφηγηματικό καμβά του έργου της. Η γραφή της διανθίζεται με έντονες πινελιές χιούμορ και αυτοσαρκασμού, στοιχεία που ‒κατά τη γνώμη μου‒ ομορφαίνουν και πλαταίνουν τον ορίζοντα σύλληψης και ανάγνωσης του κάθε αναγνώστη. Η συγγραφέας, έχει ένα δικό της τρόπο γραφής, ο οποίος εκπηγάζει πιστεύω από την ειλικρίνεια και την τόλμη που η ίδια έχει, να καταθέτει τα εσώψυχά της χωρίς αναστολές και εσωτερικούς περιορισμούς.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ (σελίδες 50,51)
“Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για την ώρα. Μπορεί να ʹταν τρεις ή τέσσερις το πρωί. Μπήκα στο σπίτι με μια απίστευτη θολούρα που έφτανε τα όρια της ανισορροπίας, αλλά προτίμησα να σκεφτώ ότι έφταιγαν τα ψηλά τακούνια που φορούσα και όχι η τεκίλα που ’χα κατεβάσει σαν νερό απ’ τον «Ζαρό». Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πέταξα τα παπούτσια σε μια άκρη δεξιά, προσπάθησα να βάλω μουσική να παίζει αλλά χωρίς αποτέλεσμα – άλλα κουμπιά ήθελα να πατήσω, άλλα έβγαιναν.
Άναψα τσιγάρο και ξαναπροσπάθησα. Αυτή τη φορά, τα κατάφερα. Στο ψυγείο βρήκα ένα μπουκάλι βότκα και δεν σκέφτηκα ούτε το ποτήρι ούτε τον πορτοκαλοχυμό, απλά ήπια μια μεγάλη γουλιά και την άφησα να μου κάψει τον λαιμό, μπας και καούν κι όσα κουβαλούσα μέσα μου. Άδικος κόπος.
Άνοιξα τα παράθυρα ελπίζοντας να φυσούσε λίγο, έβγαλα τη μαύρη δαντελωτή μπλούζα και τη φούστα μου και η αίσθηση της ελευθερίας με πλημμύρισε: Ήμουν ξυπόλυτη, φορούσα μόνο εσώρουχα, συνέχιζα να πίνω, ενώ ήμουν ήδη τύφλα, κάπνιζα κι άκουγα την αγαπημένη μου μουσική. Αν πίστευα στον Παράδεισο, σίγουρα ήμουν ήδη εκεί…
Βλαστήμησα κι έτριψα τον πονεμένο μου αγκώνα∙ ευτυχώς δεν είχε σπάσει το μπουκάλι. Παρέμεινα στο πάτωμα για δύο ή τρία λεπτά ‒νομίζω δηλαδή‒ και μετά προσπάθησα να σηκωθώ. Έμοιαζε ακατόρθωτο κι όταν κατάλαβα ότι έπαιζε το «The House of the rising sun»3 ‒«And the only time he is satisfied is when he is on drunk»‒ απλά αφέθηκα στο πάτωμα, άρχισα να τραγουδώ δυνατά και συνέχισα να πίνω βότκα.
Μόλις είχαν ξανανοίξει οι Πύλες του Παραδείσου. “
Κυριάκος Στυλιανού, “Αλήθεια”, 2 Ιουνίου 2022
Προσθέστε σχόλιο